သင်္ချိုင်းကုန်းမှာ // တင်မိုး

သင်္ချိုင်းကုန်းမှာ // တင်မိုး

(ကံ့ကော်မြိုင်စာတန်း) (ရှေးပင်ရင်းမြန်မာစကားပြေ)

---

(၁) 

ငါတို့ ရွာကလေး၏ မြောက်ဖက်တွင် သင်္ချိုင်းကုန်း ရှိသည်။ မသေကြသေးသော သူတို့သည် ရွာကလေးထဲတွင် ကိုယ့်အိုး ကိုယ့်အိမ်နှင့် တသီးတခြားစီ နေထိုင်ကြသည်။ ထန်းရွက် တဲကလေး မှာလည်း နေကြသည်။ သက်ငယ်မိုး ထရံကာနှင့် နေကြသူတို့လည်း ရှိသည်။ အချို့ ပစ္စည်းဥစ္စာ ချမ်းသာကြွယ်ဝကြသူတို့သည် သွပ်မိုး ပျဉ်ထောင်အိမ်နှင့် နေကြသည်။ သေဆုံးကြသော အခါတွင်ကား သင်္ချိုင်းမြေတွင် တစုတဝေး နေကြရတော့သည်။ သင်္ချိုင်းကုန်းသည် နေရာ မကျယ်လှ။ သို့ရာတွင် ကွယ်လွန်သူ မှန်သမျှတို့၏ တခုတည်းသော နေအိမ် ဖြစ်လေသည်။ 

သင်္ချိုင်းကုန်း ဆီသို့ လှမ်းကြည့်ပါ။ မန်ကျည်းပင်အိုကြီး သုံးလေးပင်သည် ခါးတံရှည်ကြီးနှင့် ရပ်နေကြသည်။ တန်ဆောင်းပြဿဒ်ပင် များသည် ချုံဖွဲ့၍ နေကြသည်။ ညောင်ပင်ကြီး တပင်သည်လည်း မုတ်ဆိတ်ဖွားဖွားနှင့် တရား ဆင်ခြင်နေသည်။ ဇရပ် တဆောင်သည် မန်ကျည်းပင် အနီးမှာ ရှိသည်။ အုတ်ခုံခံ သွပ်မိုးနှင့် ဖြစ်သော်လည်း ခမ်းခမ်းနားနားကား မဟုတ်လှ။ သွပ်မိုး လန်သည့်နေရာ လန်နေပြီ။ အုတ်ချပ်များ ကွာသည့်နေရာ ကွာနေပြီ။ အကာအရံကား လုံးဝ မရှိချေ။

ရွာကလေး၏ မြောက်ဘက်သို့ ထွက်လိုက်လျှင် သင်္ချိုင်းကုန်းကို မြင်နိုင်သည်။ တခေါ်လောက်ပင် မဝေးလှ။ သစ်ပင် အုပ်အုပ်ကလေးနှင့် စိမ်းပုပ်ပုပ် ညိုမှိုင်းမှိုင်းပေပင်။ 

ဤသင်္ချိုင်းကုန်းကလေးသည် ရွာကလေး၏ အသက်နှင့်အမျှ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ သူ့ကို ရွာသူ ရွာသားတို့ မချဉ်းကပ်ချင်ကြသော်လည်း၊ မပစ်ပယ်နိုင်သော နေရာကလေး ဖြစ်သည်။ 

( ၂ ) 

ငါတို့နှင့် ကစားဖော် ဖြစ်သော ခွေးညိုနှင့် ပုစတို့သည် သင်္ချိုင်းကုန်းကလေးသို့ နေ့တိုင်း ရောက်ကြသည်။ သင်္ချိုင်းကုန်း အနီး မြက်ခင်းစပ်တွင် နွားများကို ကျောင်းရင်း၊ ဇရပ်တွင် သူတို့ နားကြ၊ နေခိုကြသည်။ ဇရပ်တွင် ရေစက်ချသံ၊ အမျှဝေသံ၊ ကြေးစည်သံနှင့် ငိုသံတို့ ကြားရသည် မဟုတ်။ ပုလွေသံကလေး ကိုလည်း နေ့တိုင်း ကြားနေ ရသေးသည်။ ခွေးညိုနှင့် ပုစတို့သည် ဂွကလေး ကိုယ်စီနှင့် မန်ကျည်းပင်၊ ညောင်ပင်တို့ နားတွင် လာသော စာကလေးများကို ပစ်ခတ် မီးမြှိုက်၍ စားတတ်ကြ ပေသေးသည်။ 

သို့ရာတွင် ငါတို့သည် သင်္ချိုင်းကုန်းကလေး အနီးသို့ မကပ်ဝံ့။ သင်္ချိုင်းကုန်းကလေး ရှိရာကို ငါတို့ရဲရဲပင် မကြည့်ဝံ့။ မြေပဲကောက် သွားကြသောအခါ၊ သူ့နားကို မတတ်သာ၍ ဖြတ်သွားကြ ရလျှင်လည်း ခြေမှုန့်ကို နဖူးတို့၍ ခပ်သုတ်သုတ် သွားတတ်ကြသည်။ လှုပ်နေသော တန်ဆောင်းပြဿဒ်ပင်၊ ဆူးခက် အုံထားသော မြေပုံ မို့မို့ကလေးများကို မဝံ့တဝံ့ ကြည့်၍ ဖြတ်လာခဲ့ ကြသည်။ နေဝင်ရိုးရီ အချိန် အိမ်ပြန်လာသော အခါ သင်္ချိုင်းကုန်း ကလေးသည် မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်လျက်ပင် ရှိသော်လည်း ထိုသို့ ငြိမ်သက်ခြင်းသည်ပင် စိတ်ချောက်ချားဖွယ် ဖြစ်ပြန်သည်။ 

သင်္ချိုင်းကုန်း အထက် ကောင်းကင်ပြင်တွင် လင်းတတို့သည် ဝဲလျက် ရှိကြသည်။ ရွတ်တွတွ တွဲလျားကျသော ပါးပျဉ်းတို့ဖြင့် လင်းတအိုတို့သည် မြေပုံ အနီးတွင် ငုတ်တုတ်ကြီး နေတတ်ကြသည်။ လင်းတအိုတို့ အနီးတွင် ကျီးတို့သည် တအားအား တသောသောနှင့် အော်မြည် နေကြသည်။ ငါတို့သည် လင်းတကို မကြောက်။ လင်းတကြီး များသည် သူတပါး အသက်ကို ရက်ရက်စက်စက် သတ်ဖြတ် စားသောက်တတ်သော သတ္တဝါ မဟုတ်ဟု လူကြီးသူမများ ပြောသံ ကြားဖူးသည်။ “ငှက်ဖုန်းကြီး” ဟုလည်း ဆိုကြသည်။ အလောင်းကောင် ရှိရာကို ကျီးကန်းများက လာရောက် ပင့်ဖိတ်မှ စားသောက်ရန် လာတတ်ကြသည်ဟု ပြောလေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ငါတို့သည် လင်းတကို မကြောက်။ 

သို့ရာတွင် ပုပ်ဟောင်နေသော အလောင်းကောင် အနီးတွင် လင်းတကြီးများကို မြင်ရလေ့ ရှိသဖြင့် စက်ဆုပ် ရွံရှာသည်ကား အမှန် ဖြစ်တော့သည်။ သင်္ချိုင်းမြေတွင် ဖုတ်တစ္ဆေတို့ နေသလိုလို ပြောကြသဖြင့် ကျောချမ်းမိသည်။ ညအခါများတွင် သင်္ချိုင်းမြေသည် အတိတ်ဆိတ်ဆုံး နေရာ ဖြစ်သည်။ ရံဖန်ရံခါ သင်္ချိုင်းဖက်တွင် မီးရောင် တလက်လက် မြင်ရတတ်သည်ဟု ငါ့သူငယ်ချင်းများက ပြောကြသည်။ ကလေးမသာ ချလေသလား။ သိုက်ဆရာ၊ အောက်လမ်းဆရာများ အလောင်း ဖော်လေသလား။ သူရဲမီး ပြလေလား။ ငါတို့ တပ်အပ် မသိချေ။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ငါတို့သည် သင်္ချိုင်းကုန်းကို စက်ဆုပ် ထိတ်လန့် ကြသည်မှာကား သေချာသည်။ သင်္ချိုင်းကုန်းကို လှည့်မကြည့်ချင်သည် မှာလည်း သေချာသည်။ 

( ၃ ) 

ငါတို့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသား ဘဝတုန်းက ဆိုလျှင် မကြာ မကြာ သင်္ချိုင်းကုန်းသို့ ရောက်ရသည်။ မရောက်ချင်လည်း မနေရ။ အသုဘရှု ခဏခဏ လာပင့်လေ့ ရှိသည်။ ထိုအခါတွင် ဆရာတော် ဘုန်းကြီး မျက်စိမျက်နှာ မသာမယာ ရှိတတ်သည်ကို သတိပြုမိသည်။ သနားကရုဏာ စိတ်ဖြင့် ညည်းသံကိုလည်း ကြားခဲ့ဖူးသည်။

“ဟေ့ သတ္တဝါ မှန်သမျှ မလွတ်ကင်းနိုင်တဲ့ ဘေးကြီးပဲ လကွယ်”

ဟု ပင့်သက်ချဟန်၊ သံဝေဂ ရ,ဟန်တို့ကိုလည်း အဖန်ဖန် မြင်ခဲ့ရဖူးသည်။ သင်္ကန်းကိုရုံ စက္ခု ဣ‌န္ဒြေကို ချတော်မူ၍ အသုဘရှု ကြွလျှင် ငါတို့ ကျောင်းသားများသည် တောင်းကို ထမ်း၍ လိုက်ပါကြရသည်။ သုသာန် ရောက်လျှင် ရင်ပတ်စည်တီး ငိုသံ၊ ဆံပင်ဖားလျားချ နေကြဟန် စသော ရှုခင်းများကို မမြင်ချင် မနေရ။ မကြားချင် မနေရ ဖြစ်တော့သည်။ 

ငါသည် ဘုန်းကြီးနှင့်အတူ အသုဘရှုလိုက်ရင် အကြောက်ဆုံး ဖြစ်သည်။ ညရောက်လျှင် အိပ်မပျော်တော့ချေ။ အိမ်မက်ဆိုးများ မက်ကာ လန့်၍ အော်တတ်သည်။ ထိုအခါ ငါက “အမ ... အမ” ဟု ခေါ်သော အမေသည် ရေနံဆီ မီးခွက်ကို ထွန်းကာ ငါ့ကို ချော့ပါလေသည်။ သနားကြင်နာစွာ နဖူးကိုစမ်း၊ ရင်ကိုစမ်း၍ အားပေးပါလေသည်။

“ရော့ … ရော့ လူကလေး ရေတခွက် သောက်လိုက်နော် … မကြောက်နဲ့နော်” 

ဟု ဆိုကာ ရေခပ်ပေးပါသည်။ ထိုအခါကျမှ ငါ့မှာ အကြောက် ပြေသည်။ “ငါ့မှာ အမေ ရှိသားပဲ။ ဘာ ကြောက်စရာရှိသလဲ” ဟု အားတင်းနိုင်သည်။ အိပ်ပျော်နိုင်သည်။ 

ဘုန်းကြီးကျောင်းက ထွက်လာသောအခါတွင် အသုဘရှု လိုက်ရမည့်ဘေးမှ ဝေးတော့သည်။ သာမှုနာမှု မှန်သမျှ အမသည် တဘက် တထည်ကို ခေါင်းပေါ် တင်လျက် လိုက်ပို့လေသည်။ ရွာထဲတွင် မသာရှိလျှင် ငါတို့သည် အမကို မြင်ရုံနှင့် သိသည်။ အမသည် မျက်စိမျက်နှာ မကောင်း။ တဖြစ်တောက်တောက် မြည်ကာ ကြေကွဲသံ ဝမ်းနည်းသံ ပြုလေသည်။ ထို့နောက် တဘက် တထည်ကို ခေါင်းပေါ်တင် ဘိနပ်မြီးတိုတို တရှပ်ရှပ် စီးကာ အသုဘ လိုက်ပို့ လေတော့သည်။ 

ငါတို့သည် သင်္ချိုင်းဟူသော အသံကို မကြားလို။ ထိုစကားသည် ငါတို့နှင့်လည်း မကင်းနိုင်ဘဲလျက် ငါတို့မနှစ်သက်။ ထိုစကားကြားရလျှင် ကောင်းသောစကား မဟုတ်ဟု ဆိုသည်ကို ချက်ချင်း သဘောပေါက်သည်။ သင်္ချိုင်းဆိုသော စကား မကြားနိုင်ရာ အရပ်သည် အဘယ်မှာနည်း။ ငါတို့သည် တောင့်တမိသည်။ (နိဗ္ဗာန်) ဟု ဖြေကြသည်။ ထိုသို့ ဖြစ်လျှင် ငါတို့သည် နိဗ္ဗာန်ကို ရောက်ချင်လှတော့သည်။ နိဗ္ဗာန်မှာ သုသာန် မရှိချေ။ ကောင်းလှ၏။ ဤတချက်တည်းနှင့်ပင် နိဗ္ဗာန်သည် မည်မျှ ပျော်မွေ့စရာ ကောင်းလေ မည်နည်းဟု တွေးကာ နိဗ္ဗာန်ကို သဘောကျမိသည်။ 

နိဗ္ဗာန်ကား အဘယ်မှာနည်း။ သင်္ချိုင်းများစွာကို ကျော်ဖြတ်ပြီးမှ နိဗ္ဗာန် ရောက်မည်လော။ သင်္ချိုင်းကို ကွေ့၍ နိဗ္ဗာန်ကို သွားနိုင်သောလမ်း ရှိသလော။ အို ဗုဒ္ဓသခင်။ သင်္ချိုင်းကို ကွေ့၍ နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်နိုင်သော လမ်းရှိလျှင် ညွှန်ပြပါဦး သခင်။ သတ္တဝါတို့၏ နှလုံးအိမ်တွင် သင်္ချိုင်းသည် ကြီးမားစွာ နှိပ်စက်လျက် ရှိချေပြီ။ သူ့ထံသို့ အတင်းခေါ်သည်။ သတ္တဝါတိုင်းကို ခေါ်သည်။ အချင်းချင်း ခွဲပစ်သည်။ ဘဝ ခြားပစ်သည်။ နိဗ္ဗာန်သည် သင်္ချိုင်း၏ ဟိုဖက်၌ မရှိဘဲ သည်ဖက်၌ ရှိမည်ဆိုလျှင် မည်မျှ ကောင်းမည်နည်း။ 

( ၄ ) 

ငါတို့ ရွာကလေးတွင် သင်္ကြန်ပွဲ လုပ်၏။ အလွန် စည်သည်။ ပျိုပျိုအိုအို မကျန် ရေလောင်းကြ၊ ရေပက်ကြ၊ ကခုန်ကြ၊ နွားများကို ဘေးမဲ့ လွှတ်ကြနှင့် တအုန်းအုန်း။ ထိုအခါတွင် သင်္ချိုင်းကုန်းကို ငါတို့ အဖက်မလုပ်။ ရွာစည်ကား ပျော်ရွှင်လျှင် သင်္ချိုင်းကုန်းသည် ငြိမ်နေတတ်သည်။ အခွင့်အခါကို ချောင်းလေရော့ သလား။ 

ရွာတွင် ဆရာကန်တော့ပွဲ၊ သီတင်းကျွတ်ပွဲ၊ ကထိန်ပွဲ ရှိလျှင် အလွန် ပျော်စရာ ကောင်းသည်။ နှဲသံ၊ ဗုံသံ၊ ပတ်မသံတို့ဖြင့် စိုပြေသည်။ ဖိုးသူတော် ယိမ်း၊ ဦးရွှေရိုး အက၊ ပုဏ္ဏားမ ခင်ရွှေ အငြိမ့် စသည်တို့ဖြင့် အုန်းအုန်းထ နေချိန်တွင် သင်္ချိုင်းမြေသည် ဣန္ဒြေ ကြီးလှတော့သည်။ သတ္တဝါ ဖမ်းခါနီး မြွေသည် ဣန္ဒြေရရနှင့် ငြိမ်သက်နေ သကဲ့သို့ပင် ဖြစ်သည်။ 

ရွာစည်လျှင် ကောင်းသည်။ သင်္ချိုင်းကုန်း စည်လျှင်ကား ရွာလုံး တိတ်တော့မည်။ ကျီးနှင့် ဖုတ်ဖုတ် ဖြစ်တော့မည်။ 

ငါတို့ ရွာကလေးတွင် ဂျပန်ခေတ်က ပလိပ်ရောဂါ ဖြစ်သည်။ သုသာန်မြေတွင် ခြေချင်း လိမ်ကြပြီ။ နှာရည် တရှုတ်ရှုတ်၊ မျက်ရည် တသုတ်သုတ်နှင့် ငိုကြွေးကြပြီ။ သင်္ချိုင်းကုန်း လမ်းသည် ဖုံလျက် ရှိတော့သည်။ သင်္ချိုင်းသို့ သွားကြဖန် များလေသော အခါ ရွာသူ ရွာသားတို့သည် ထမင်းမစား ဟင်းမစားနိုင်ကြ။ ရွာမှ ထွက်ပြေးကြ၏။ တရွာလုံး သံပုံးတီး၊ ထရံပုတ်ဖြင့် တောထုတ်ကြသည်။ သင်္ချိုင်းကုန်းသို့ ခေါ်သော သတ္တဝါကောင်ကို မောင်းနှင်ကြ၏။ ရွာသူ ရွာသားတို့လည်း ကျောင်းကန် ဘုရားမှာ ရွှေ့ပြောင်းနေကြ ရလေသည်။ သရော်ကြီး ခိုင်းစဉ်ကလည်း ထိုသို့။ ကျောက်ကြီးပေါက်၊ တုတ်ကွေးကြီး ထစဉ်ကလည်း ထိုသို့။ ကာလဝမ်း ကျစဉ်ကလည်း ထိုသို့။ ထိုသို့ ထိုသို့နှင့် ငါတို့ရွာကလူတွေ မိမိအိုးအိမ်မှ ခွာ၍ သင်္ချိုင်းကုန်း ရှိရာကို သွားကြရသည်မှာ များပြီ။ 

ရွာသူရွာသား မှန်သမျှ တနေ့နေ့တွင် လျောင်းစက်ကြရမည့် ထာဝရ အိပ်ရာ ပေတည်း။ မသွားချင် သော်လည်း နေကြရမည် မဟုတ်။ အထုပ်အပိုး အိပ်ရာလိပ် မပါ သင်္ချိုင်းမြေ ရှိရာသို့ သွားကြရ ပေဦးမည်။ သူသွားလျှင် ငါလိုက်ပို့၍ ငါသွားသော အခါလည်း အခြားသူများက လိုက်ပို့ကြရ ပေဦးမည်။ လိုက်ပို့ကြရသည့် အခါတိုင်းလည်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် မဟုတ်။ ဝမ်းနည်းပက်လက် မျက်ရည်စက်စက် ဖြင့်သာ ဖြစ်သည်။ သင်္ချိုင်းသည် ပျော်မွေ့ဖွယ် မှန်သမျှကို မောင်းထုတ်ခဲ့ပြီ။ ဝမ်းနည်းမှု ငိုရှိုက်မှုတို့သည် သင်္ချိုင်းမြေကို စိုးမိုး အုပ်ချုပ်ခဲ့လေပြီ။ 

( ၅ )

လွန်ခဲ့သော နှစ်က ငါ့အမေ ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။ သင်္ချိုင်းမှ စေတမန်သည် ငါ့အမေထံသို့ လာရောက် ဆင့်ခေါ်သည်။ ငါ ချစ်မြတ်နိုး၍ အမဟု ခေါ်သော အမေသည် ငါတို့ကိုပင် နှုတ်ခွန်း မဆက်နိုင်ရှာဘဲ ရုတ်တရက် ငါတို့၏အိမ်မှ ထွက်ခွါသွားခဲ့သည်။ ရွာထဲရှိသော လူတို့ကို တယောက်ပြီး တယောက် 

အလှည့်ကျ ခေါ်ဆောင် သွားတတ်သော သေမင်း၏ စေတမန်ကို ငါတို့ ကြားဖူးပါ၏။ သို့ရာတွင် ဤမျှလောက် အလောတကြီး လာရောက်လိမ့်မည် ဟူ၍ကား ငါတို့ တွေးမျှပင် မတွေးမိပါပေ။ 

အမေ့ကို သင်္ချိုင်းသို့ လိုက်ပို့ကြသည်။ ငါ့အဖေသည် ယူကျုံးမရ။ ငါ့မမသည် အပူမီး တလောင်လောင်။ ငါ့နှမငယ်သည် အမေ့ကို ဖက်လျက်။ ငါ့မှာမူကား ထိုခဏဝယ် သောက၏ စုဝေးရာ ကိုယ်ခန္ဓာ ဖြစ်လေ၏။ အမေ့ ပါးပြင်ကို နောက်ဆုံးနမ်း၏။ အမေ့ ခြေရင်းကို နောက်ဆုံး နှိပ်နယ် ဝတ်ပြုပေး၏။ အမေ့ကို ငါ ကန်တော့၏။ 

အမေသည် စကားလည်း မဆို၊ ငိုခြင်းလည်း မပြု၊ သာဓုမျှလည်း မခေါ်။ မျက်လွှာကို မှိတ်လျက် တိတ်တဆိတ်သာ နေဘိ၏။ 

အမေ့ ထဘီကို ပေးလိုက်ချင် ပါသေးသည်။ အမေ ဖတ်လက်စ ပရိတ်ကြီး ဘုတ်အုပ်ကလေး ယူသွားစေချင် ပါသေးသည်။ အမေ့ နံ့သာဖြူ ပုတီးကလေးကို လက်မှာ စွပ်ပေးလိုက်ချင် ပါသေးသည်။ အမေ ခြုံရန် တင်းတိမ်ကလေး ကိုလည်း ထည့်ပေးလိုက်ချင် ပါသေးသည်။ သို့ရာတွင် အမေသည် ဘာကိုမျှလည်း မတောင်းဆိုတော့။ ဘာပစ္စည်းကိုမျှလည်း ယူမသွားတော့။ လက်ချည်းသက်သက် ထွက်ခွါသွားခဲ့၏။ အမေ ယူမသွားသော ပစ္စည်းပစ္စယကလေး များသည် အမေ့ကိုယ်စား ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။ 

ပရိတ်ကြီး ဘုတ်အုပ်ကလေးသည် အမေ မျက်မှန် တလက်နှင့် ဖြည်းဖြည်းဆေးဆေး စာကြည့်နေပုံကို သတိရစေသည်။ နံ့သာဖြူ စိပ်ပုတီးကလေးသည် အမေ ဥပုသ်စောင့် ကမ္မဋ္ဌာန်း ထိုင်ပုံကို မြင်ယောင်စေသည်။ အပ်ချုပ်ခုံကလေးသည် အမေအလုပ်ခွင်၌ အင်္ကျီကြယ်သီး တပ်နေပုံကို အမှတ်ရစေ၏။ 

ကျန်ရစ်သော အမေ့ ပစ္စည်းများ မှန်သမျှ အမေ့ အကြောင်းကို ပြန်လည် ပြောပြတတ်ကြသည်ချည်း ဖြစ်ပါသည်။ အမေသည် ရှင်သူတို့ကို ထား၍ သေသူတို့ ကြားမှာသာ ပျော်မွေ့ခဲ့လေပြီ။ ရွာကိုကြဉ်၍ သင်္ချိုင်းမြေသို့ ဝင်လေပြီ။ သင်္ချိုင်းမြေတွင် နေကြသူတို့ အနက် ငါတို့ အိမ်ထောင်စုထဲက အမေလည်း အပါအဝင် ဖြစ်ပြီ။ 

( ၆ ) 

သင်္ချိုင်းမြေမှာ အမေ ရှိသည်။ အမေနှင့် စပ်၍ ငါသည် သင်္ချိုင်းမြေကို ခင်တွယ်စ ပြုပြီ။ ရင်းနှီးစ ပြုပြီ။ ယခင်က ကြောက်ခဲ့၊ ရွံခဲ့၊ စက်ဆုပ်ခဲ့သော နေရာသည် ယခုအခါ ထိုသို့ မတွေးထင် နိုင်လေပြီ။ 

အမေ့ အလောင်းကို ငါတို့ ဆွေမျိုး မိတ်သင်္ဂဟများနှင့် မိသားစုတို့ ထမ်းပိုးကြသည်။ မြေစိုင်ခဲများဖြင့် ဖို့၍ မြှုပ်ကြသည်။ မြေပုံ မို့မို့ကလေး ပေါ်တွင် ပန်းခွေချသည်။ ဆူးခက်များ အုံသည်။ မှတ်တိုင်ကလေး စိုက်သည်။ ခမ်းခမ်းနားနားကား မဟုတ်ချေ။ 

သို့ရာတွင် ငါ့ဘဝအတွက် အမေသည် ခမ်းနားခဲ့သည်။ အရိပ်ကြီးခဲ့သည်။ ငါ့အမေ နေထိုင်ရာ သင်္ချိုင်းကုန်းကလေး သည်လည်း ခမ်းနားမည် အရိပ်ကြီးမည်သာ ဖြစ်သည်။ အမေ့ကြောင့် သင်္ချိုင်းကုန်းမြေ ပေါ်တွင် ငါ၏ မလိုစိတ်တို့ လွင့်ပျောက် ပျက်ပျယ်ခဲ့လေပြီ။ 

တန်ဆောင်း ပြဿဒ်ပင်များ၊ မန်ကျည်းပင်များ၊ ညောင်ပင်ကြီး တပင်နှင့် တိတ်ဆိတ်လှသော သင်္ချိုင်းမြေသည် လူ့ဘဝ၏ သောကဒုက္ခတို့ကို မြှုပ်နှံရာ ဖြစ်တော့သည်။ ဘဝ၏ ပျော်ရွှင်ဖွယ်တို့ကိုသာ သတ်ပစ်သည် မဟုတ်။ ဘဝ၏ အနိဋ္ဌာရုံ ဝေဒနာ အစုစုတို့ကိုလည်း သတ်ပစ်ရာ နေရာဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်လျှင် သင်္ချိုင်းမြေသည် မတရား ပါသလော။ မျက်နှာကြီး၊ မျက်နှာငယ်၊ အရွယ် အသက်ကိုလည်း မရွေး၊ ဂုဏ် အကြီးအသေး ကိုလည်း မလိုက်၊ အကြိုက်အမုန်း အပြုံးအငိုတို့ ကိုလည်း ဂရုမထား၊ သင်္ချိုင်းကုန်းကား ဘဝမျက်နှာပြင်ကို ညီညာစေသော နေရာ ဖြစ်သည်။ 

ရယ်သံတို့လည်း ဤနေရာမှာ တန့်သည်။ မျက်ရည်တို့ သည်လည်း ဤနေရာတွင် ရပ်သည်။ ဤအရပ်၌ ရယ်မောသံ ဟူ၍လည်း မကြားရ။ ငိုရှိုက်သံ ဟူ၍လည်း မကြားရ။ မနိုးထသော အနားယူခြင်းဖြင့် ဘဝ တလျှောက်လုံးတွင် လက်တလှုပ်လှုပ်၊ ခြေတလှုပ်လှုပ် လှုပ်ရှားခဲ့ရသမျှ ဤနေရာတွင် မွေ့လျော်စွာ အနားယူကြ လေပြီ။ 

အမေ့ မေတ္တာစိတ်ကို အစွဲပြု၍ သင်္ချိုင်းကုန်း အပေါ်တွင် ဂုဏ်ဒြပ်ကို မြင်တတ် လာလေပြီ။ ထို့ကြောင့် သင်္ချိုင်းကုန်းသည် မသတီ ထွီစရာ နေရာ မဟုတ်တော့ပါ။ သင်္ချိုင်းကုန်း ရှိနေခြင်းကြောင့် မကျေမနပ် မဖြစ်တော့ပါ။ 

နိဗ္ဗာန် သွားချင်သည် ရှိသော် သင်္ချိုင်းကုန်း များစွာကို ကျော်ဖြတ်၍ သွားရန် ယခုအခါ ဝန်မလေးတော့ ပါပြီ။ 

---

#တင်မိုး

#သင်္ချိုင်းကုန်းမှာ

#shared_by_louis_augustine

#sbla